តើអ្នកណាជាអ្នកឈ្នះ នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត?
- Who is the winner in the traffic of life?
(https://forum.sangham.net/tp-images/dlmanager/listing/2uidwheel_of_traffic.jpg)
តើអ្នកណាជាអ្នកឈ្នះ នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត?នៅពេលដែលអ្នកក្រឡេកមើលរូបភាពខាងលើ អ្នកអាចឃើញថាមនុស្សដែលកំពុងធ្វើដំណើរនៅលើវា។មនុស្សខ្លះកំពុងធ្វើដំណើរតាម រថយន្ត កង់ រទេះ ម៉ូតូ យន្តហោះ និងធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើងផងដែរ។តើអ្នកគិតថា ដូចម្តេចដែរ? តើអ្នកណាមួយជាអ្នកលឿនជាងគេបំផុត? តើអ្នកណាជាអ្នកបានល្អប្រសើរជាងគេបំផុត? តើអ្នកណាជា អ្នកឈ្នះនៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត? តើវាគឺជាបុរស ដែលកំពុងតែបើកឡាន ឬក៏ ជាមនុស្សកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ? តើអ្នកគិតថាយ៉ាងមេចដែរ? តើអ្នកនៅតែគិតថា អ្នក ណាមួយ ជាអ្នកលឿនជាងគេបំផុត? សូមជ្រើសរើសរូបភាពខាងលើ និងបង្វិលរង្វង់បន្តិចមក ក្រោយមក បង្ហាញរូបភាពនោះសារជាថ្មី។ ប្រសិនបើ យើងសាកល្បងធ្វើវាជាច្រើនដង យើងនិងអាចឃើញថា គ្រប់ៗគ្នាគឺសុទ្ធតែជាអ្នកចេញដំណើរមុនគេទាំងអស់គ្រប់គ្នា គ្មានអ្នកណាមុនក្រោយទេ។វាអាស្រ័យទៅលើការយល់ឃើញ និងទស្សនៈវិស័យរបស់បុគ្គលម្នាក់ទេ ដែលបានធ្វើការឈ្វែងយល់អំពីវា។វាគ្មានទីបញ្ចប់ទេ នៅក្នុងរង្វង់មួយហ្នឹង ពោលគឺវាដូចជាវដ្តនៃជីវិតដែរ គឺគ្មាន ការចាប់ផ្តើម ហើយក៏វាគ្មានទីបញ្ចប់ផងដែរ។យើងទាំងអស់គ្នា គឺកំពុងតែវិលចុះវិលឡើងក្នុងវាលវដ្តសង្សារ ពោលគឺវដ្តនៃការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់។នៅពេលដែលយើងអាចយល់កាន់តែច្បាស់ថា សេចក្តីស្លាប់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺវាមិនមែនជាការបញ្ចប់វដ្តទេ គឺថាវាគ្រាន់តែ ជាចំណុចមួយនៅលើផ្លូវដែលយើងកំពុងតែបានដើរបុណ្ណោះ ហើយទាំងការកើតក៏មិនមែនជាចំណុចនៃការចាប់ផ្តើមនៃការប្រណាំងប្រជែងផងដែរ។សូមយើងក្រឡេកមើលរង្វង់សារជាថ្មីម្តងទៀត ពេលនោះ សូមយើងផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើបុរសដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងឡាន យើងអាចឃើញថា បុរសម្នាក់នោះគឺប្រកដជាលឿនជាងបុរសថ្មើរជើង ប៉ុន្តែបើសិនជាយើងមើលហើយមើលទៀត យើងប្រាកដជាឃើញថា បុរសនោះ គឺនៅមានផ្លូវវែងឆ្ងាយទៀត ដើម្បីតាមពីក្រោយខ្នងអ្នកថ្មើរជើង។យើងអាចធ្វើដំណើរជុំវិញរង្វង់ ក្នុងពេលវេលាជាក់លាក់ ប៉ុន្តែបុគ្គលនោះនិងនៅតែមិនអាចលឿន បានកាន់តែល្អប្រសើរ ឬក៏ជាអ្នកឈ្នះឡើយ។ បុគ្គលនោះ គឺនៅតែជាអ្នកស្ថិតនៅលើរង្វង់ ដែលគ្មានចំណុចចាប់និងគ្មានចំណុចបញ្ចប់ដែរ។ដូចជាការកើត ការស្លាប់ និងវត្ថុដ៏ទៃផ្សេងទៀត ដែលបានកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើង គឺគ្រាន់តែជាចំណុចមួយនៅក្នុងវដ្តនេះ ដូច្នេះគ្មានអ្វីដែលយើ់ងត្រូវប្រញាប់ប្រញាលពេកទេ! យើងនិងមិនមែនជាអ្នកទីមួយ ឬក៏ជាមិនមែនជាអ្នកចុងក្រោយគេដែរ ដូច្នេះហើយក៏មិនចាំបាច់លឿនដែរ។មនុស្សដែលយើងគិតថា ដែលធ្លាប់តែធ្វើដំណើរលឿនមុនយើងនោះថ្ងៃណាមួយមុខជានឹងធ្វើដំណើរក្រោយយើងម្តងវិញ។មនុស្សចាស់ជរាដែលស្លាប់ថ្ងៃនេះ នឹងជាមនុស្សក្មេងដទៃផ្សេងទៀត បន្ទាប់ពីការកើតមកសារជាថ្មីម្តងទៀត។គ្មានអ្វីដែលចាំបាច់ចំណាយកម្លាំងរបស់យើងក្នុងការប្រញាប់ប្រញាល់ទេ! ប៉ុន្តែយើងត្រូវធ្វើអោយប្រាកដដោយខ្លួនឯង ថាតើរឿងហ្នឹងវាពិតឬមិនពិត!យើងតែងតែភាន់ច្រឡំចំពោះការគិតថា វាគ្រាន់តែជាចំងាយជិត មិនជាឆ្ងាយទេ យើងអាចមើលឃើញ។ដូចជាការរស់នៅលើភពផែនដីនេះ យើងនៅតែជឿថា ផ្ទៃដីគឺរាបស្មើ ហើយភេ្លចគិតថា យើងកំពុងតែនៅលើបាល់ដ៏ធំមួយ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះយើងមិនអាចឃើញវាទាំងមូលគ្រប់ជ្រុងជ្រោយបានទេ គឺដូចជាជើងមេឃដែលឆ្ងយសន្ធឹងល្វឹងល្វើយអញ្ចឹងផុតកន្ទុយភ្នែកអញ្ចឹងដែរ។ជារឿយៗ យើងគ្រាន់តែគិតពីចម្ងាចពីទីនេះទៅកាន់ទីនោះ ដូច្នេះយើងកំពុងតែបង្កើតនូវការបញ្ចប់នូវរឿងប្រឌិត ឬក៏គោលបំណងដែលយើងចង់បាននៅជាតិបន្ទាប់។មិនយូរមិនឆាប់ យើងបានបង្កើតនូវគោលបំណងមួយផ្សេងទៀត ដែលថា មិនមានអ្វីសំខាន់សម្រាប់យើងដើម្បីសម្រេចនូវចំណុចនោះឡើយ។ទីបញ្ចប់ ការទៅដល់ទីនោះលើសពេល យើងនិងដឹងច្បាស់ថា យើងនិងមិនសម្រេចអ្វីទាំងអស់។ជូនកាល វាគ្រាន់តែជាកន្លែងមួយ ឬក៏ជាវត្ថុមួយ ដែលជាសភាពដែលធ្វើឲ្យយើងប្រកាន់ជាប់ស្អិតតែប៉ុណ។យើងនៅតែស្រែកសួររកវត្ថុដ៏សំខាន់សំរាប់យើង ដែលវាបានបាត់បង់ទៅ និងមិនដើរតួរជាគោលដៅពិតប្រាកដណាមួយទៀតឡើយ។តើប៉ុន្មានដងហើយដែលយើងមានអារម្មណ៏ថា យើងកំពុងតែធ្វើដំណើរ និងកំពុងតែព្យាយាមពន្លឿនល្បឿន?ចូរចងចាំពីរង្វង់ខាងលើ! ការធ្វើដំណើរលឿនវានិង បណ្តាលឲ្យមានជុំកាន់តែច្រើនឡើងៗនៅលើរង្វង់ ប៉ុន្តែមិនបានឲ្យយើងដល់នូវទិសដៅដែលយើងគោលទុកណានីមួយនោះឡើយ។នៅលើរង្វង់ មិនមានអ្វីដើម្បីរកឲ្យឃើញនូវគោលដៅ ទាំងការចាប់ផ្តើម និងការបញ្ចប់។នៅពេលដែលយើងដល់ចំណុច យើងអាចហៅវាថា ជាគោលដៅក្លែងខ្លាយ ភ្លាមនោះៗយើងនិងចាប់ផ្តើមឆ្ពោះទៅរកគោលដៅមួយថ្មីផ្សេងទៀត ហើយនៅពេលដែលយើងទៅដល់ចំណុចគោលដៅណានីមួយ ការអផ្សុកធុញទ្រាន់ និងទុក្ខ និងមកដល់យើង ដែលមិនអាចជៀសបាន បន្ទាប់ពីខណៈពេលដ៏ខ្លី។សូមគិតពិចារណា ការដែលយើងចង់ទៅញ៉ាំអ្វី នៅភោជនីយដ្ឋានខាងក្រៅ។ដើម្បីទៅដល់ទីនោះដោយងាយស្រួល ក្នុងមធ្យោបាយដែលប្រកបដោយផាសុខភាព និងទៅដល់ទីនោះដោយមិនមានពេលច្រើន រឿងទាំងអស់ខាងលើនេះ គឺសុទ្ធតែកើតឡើងក្នុងចិត្តគ្រប់វិនាទីទាំងអស់។ការប្រញាប់ប្រញាល់ទៅរកសំលៀកបំពាក់ល្អឆើតឆាយមកស្លៀក និងអាលបានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅ ក្នុងរថយន្តល្អស្អាតហើយមានផាសុខភាព ដើម្បីនាំយើងទៅកាន់កន្លែងដែលមានបំរើម្ហូមអាហារ។នៅទីនោះ នៅដែលយើងកំពុងតែរងចាំដោយអន្ទះសារ ចំពោះម្ហូបដែលយើងបានកាម៉ង់រួច។ក្រោយពីម្ហូប លើកមកដល់ បានហៅអ្នកបំរើជាច្រើនដង ដើម្បីមកគិតលុយ។តាមការពិត ភាពធុញទ្រាន់ បានកើតឡើងម្តងទៀត ហើយការគិតពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើនៅឯផ្ទះនិងកើតឡើងទៀត ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែ រងចាំការគិតលុយ។ដូច្នេះហើយ យើងក៏ប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់ទៅផ្ទះវិញ។តាមការពិត គ្មានអ្វីកើតឡើងឡើយ ហើយក៏គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្តូរដែរ។អាហារឆ្ងាញ់មិនបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវអារម្មណ៏សប្បាយឡើយទៀតឡើយ ហើយបន្តិចក្រោយមក យើងនិងឃ្លានសារជាថ្មី។។យើងនៅតែមិនសប្បាយចិត្ត ហើយនៅតែបន្តស្វែងរកនូវទិសដៅដទៃផ្សេងទៀត ក្នុងបំណងថា វាជារបស់ពិត។តើយើងកំពុងស្វែងរកអ្វី?ហេតុអ្វីបានជាសត្វទាំងអស់ដែលរាប់មិនបានប្រមាណមិនកើត នៅតែបន្តឆ្លេរឆ្លាស្វែងរកអ្វីមួយ? ហើយអ្វីហ្ន៎ ដែលជាហេតុនាំអោយគេច្បាំងតតាំង និងព្យយាមធ្វើយ៉ាងណាអោយបានកាន់តែប្រសើរ គ្រប់ពេលវេលា?តើអ្វីដែលយើងត្រូវស្វែងរក និងអ្វីជាហេតុ ដែលនាំអោយយើងស្វែងរករបស់ទាំងអស់នោះ?សេចក្តីសុខ! ដែលមនុស្សលោកយើងទទួលបាន គឺមិនដូចគ្នាទេ គឺវាអាស្រ័លើមនុស្សនោះជាអ្នកឈ្លាសវៃ ឬក៏មិនឈ្លាសវៃ ស្អាត ឬស្អាត តូចដូចជាស្រមោច ឬធំដូចជាដំរី យើងទាំងអស់ចង់បានសេចក្តីសុខ។តឹកកែស៊ីសត្វល្អិត ព្រោះខ្លួនគិតថា ចង់បានចង់សុខ ឯស្ត្រី ដែលទូន្មានប្រៀនប្រដៅកូនរបស់ខ្លួនឯងព្រោះចង់ឲ្យកូនបានសុខ ចោរលួចឡានគេ ព្រោះចង់បានសុខ ជនពាលលក់ថ្នាំញានព្រោះចង់បានសុខ មនុស្សដែលកំពុងតែជិះកង់ តែងតែមានក្តីស្រម៉ៃថា បើខ្លួនបានជិះម៉ូតូ និងមានសេចក្តីសុខ។បើយើងទៅសួរអ្នកបើកម៉ូតូវិញ ប្រកដជាឆ្លើយថា បើគេបានបើកឡាន គេប្រាកដជាបានសុខជាងនេះ។បើទៅសួរបុរស អ្នកមានក្នុងឡានធំ បើគាត់សប្បាយ គាត់ទំនងជាមិនឆ្លើយ ជាមួយយើងទេ។កាលដែលយើងប្រញាប់ប្រញាល់ ទៅកាន់កន្លែងណាមួយផ្សេងទៀត ដើម្បីស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខ ពួកគេប្រហែលជាមិនមានពេលវេលា ក្នូងការស្តាប់នូវសំនួររបស់យើងឡើយ។តើយើងអាចស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខតាមរបៀបណាទៅ? តើអ្វីហ្ន៎ ដែលជាហេតុនាំអោយយើងវិលវល់ ក្នុងវាលវដ្តសង្សារនេះ។ដូច្នេះយើងឃើញថា យើងមិនអាចគេចចេញពីវាលវដ្តសង្សារ ឬទាំងមិនអាចស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខ ដោយក្តីសុខស្ងប់ពិត។នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ហេតុដែលនាំអោយយើងបន្តស្ថិតនៅក្នុងវដ្តសង្សារនេះ គឺដូចជា ទំនាញផែនដី តែងតែអោយយើងបន្តស្ថិតនៅលើផែនដី ហេតុផលដូច្នេះ លោកហៅថាកម្ម។មនុស្សជាច្រើនយល់ឃើញថា កម្មជារឿងអាថ៌កំបាំង តាមពិត កម្ម គឺជាច្បាប់ធម្មជាតិ យ៉ាងសមញ្ញបំផុត ដែលយើងអាចយល់បាន។នៅពេលណាយើងនិយាយពីកម្ម យើងនិងនិយាយដល់ការងាររបស់យើងដែរ។នៅពេលដែល យើងធ្វើការងារដោយកាយ វាចា និងចិត្ត វានិងបង្កើតអោយមានវិបាកផងដែរ។កម្ម គឺជាអ្នកចាត់ចែងនូវការងាររបស់យើង។យើង អាចចាត់ទុកកម្មថាជាគ្រាប់ពួជ ដែលបង្កើតឡើងដោយសារតែការងាររបស់យើង។ប្រសិនបើ គ្រាប់ពួជនោះមានលក្ខ័ណ្ឌល្អ វានឹងអោយផលចំរើនឡើង។គ្រាប់ពួជ ពោលគឺកម្ម ដែលតែងតែនាំអោយយើងបាននូវផ្លែដ៏ផ្អែម ពោលគឺវិបាកជាសុខ ឯគ្រាប់ពួជពោល គឺកម្ម ដែលតែងតែនាំអោយយើងបាននូវផ្លែដ៏ល្វីង ពោលគឺវិបាកជាទុក្ខ។ជូនកាលកម្មតែងតែអោយផល យ៉ាងឆាប់រហ័ស ក្នុងជាតិនេះ ឬក៏ជាតិក្រោយ។នៅពេលណាក៏ដោយ កម្មដែលយើងបានធ្វើមិនយូរមិនឆាប់ វានិងអោយផលមកដល់យើងមិនខាន ប្រៀបដូចជាស្រមោលអន្ទោលតាមប្រាណក៏អញ្ចឹងដែរ។កម្មដែលយើងបានធ្វើមក តែងតែអោយផលមកដល់យើងជានិច្ច ទើបជាហេតុនាំអោយយើងធ្ងន់មិនអាចគេចផុត ពីវាលវដ្តសង្សារនេះបាន ដូចជាការុងស្រូវដ៏ធំ ហើយធ្ងន់ថែមទៀត ដែលយើងត្រូវតែលើកឡើងទ្រដែរ។វាប្រាកដជាធ្ងន់ណាស់ យើងមិនអាចលើកវាអោយបានខ្ពស់ទេ។ជួនកាលវាធ្ងន់ណាស់ រហូតដល់យើងពិបាកលើកវារួច។ជួនកាល ការប្រញាប់ប្រញាល់របស់យើង វាក៏មានផលវិបាកដែរ ដូចជាការុងស្រូវ កាលណាវាកាន់តែធ្ងន់ទៅៗ ហើយយើងចង់បានវាកាន់តែលឿនឆាប់វាប្រាកដជានឹងធ្លាក់ចុះ ហើយគ្រាប់ស្រូវខ្វះ វានឹងទុំលឿនដុះចេញមក។ដូច្នេះ នៅពេលណាដែលយើងរត់ដោយប្រញាប់ប្រញាល់ពេក យើងប្រាកដជាមិនឃើញវាទុំដុះចេញមក ហើយក៏មិនអាចផ្តល់ពេលវេលាអោយវាទុំបានឆាប់ដែរ។តែនៅពេលដែល យើងធ្វើដំណើរយ៉ឺតៗ ម្តងមួយជំហ៊ានៗ យើងនិងឃើញវាបានថា វាកំពុងតែទុំយ៉ាងងាយ និងអាចចាប់ផ្តើមស្វែងយល់ពីវាបានដែរ។បើយើងអាចយល់ពីវាបាន យើងក៏អាចស្វែងយល់ពីកម្មបានដែរ ពោកគឺជាគ្រាប់ពួជដែលកើតចេញពីការងាររបស់យើងហ្នឹងឯង។ដូច្នេះអ្វីដែលនាំអោយយើងវិលវល់ក្នុងវាលវដ្តសង្សារ និងធ្វើអោយយើងព្យាយាមយ៉ាង ខ្លាំងក្លាបំផុត ដើម្បីអោយបានលឿននៅក្នុងវដ្តសង្សារនេះ? ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់នៃយើង ទ្រង់សម្តែងអំពីចិត្ត ដែលប្រកបដោយលោភៈ ទោសៈ មោហៈនេះ ថាជាប្រធាន ជាថ្មាំពិស ជាហេតុដើមចម នាំអោយយើងវិលវលនៅលើកងនៃវាលវដ្តសង្សារយើងនេះ។លោភៈ ទោសៈ និងមោហៈ គឺជានិវរណធម៌ ដែលជាគ្រឿងរារាំងនូវគ្រាប់ពួជ គឺកម្មអោយដុះម្តងមួយៗ។លើសពីនេះទៅទៀត ចិត្តដែលប្រកបដោយពិសពោលគឺ លោភៈ ទោសៈ និងមោហៈជំរុញអោយយើងបង្កើតនូវកម្មថ្មីម្តងហើយម្តងទៀតច្រើនទៅៗ។យើងអាចស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯង ពីព្រោះវាជាសច្ចធម៌។ជួនកាលយើងជាប់ជំពាក់ដោយលោភៈ ហើយយើងតែងតែគិតថា យើងត្រូវមាននេះមាននោះ។យើងរៀងចំរថយន្តណា ដែលមានល្បឿនលឿនដើម្បីបានអោយទៅដល់ កាន់តែឆាប់ ហើយក្នុងផ្លូវណាដែលយើងកំពុងតែចូលរួមក្នុងការប្រណាំងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។នៅតាមផ្លូវដែលយើងបានកសាងវា ដើម្បីភ្ជាប់វាពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការធ្វើដំណើរអោយបានកាន់តែឆាប់ តាមតែអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងភាពចាំបាច់ដែលចិត្តចង់បាន គឺប្រាកដថា ទោសៈតែងចំរើនឡើងផងដែរយ៉ាងឆាប់រហ័ស។មិនមែនតែម្តងទេ ដែលយើងចុចស៊ីផ្លេ ដើម្បីសូមផ្លួវពីអ្នកដទៃនៅសងខាងយើង។យើងប្រហែលជាកំពុងគិតថា ហេ!ឆ្កួតទេ! ខ្ញុំត្រូវបើកទៅទីនោះ។តើមិនអាចឃើញទេឬ?កំហឹងប្រកបដោយទោសៈ គឺកំពុងតែចម្រើនឡើងបន្តិចម្តងៗ។កំហឹង ប្រកបដោយទោសៈ ធ្វើអោយយើងគិតថា យើងជាមនុស្សខ្លាំងនិងត្រឹមត្រូវ ហើយយើង និងគិតថា អ្វីដែលយើងបានធ្វើ គឺវាមានសារៈសំខាន់។យើងគឺជាមនុស្សខ្លាំង ប្រសើរ និងត្រឹមត្រូវ។យើងជឿយ៉ាងមុតមាំក្នុងរឿងត្រូវ តែបែរជាខុសទៅវិញក៏មាន ពោលគឺផ្លូវដែលយើងថាជិត តាមពិត អាចជាឆ្ងាតវិញក៏បាន។ទស្សនៈនេះគ្រាន់តែជាផ្នែក ដែលកាត់ផ្តាច់អំពីវដ្ត។ចិត្តដែលប្រកបដោយសភាពដូច្នោះ លោកហៅថា មោហៈចិត្ត។ដោយសារលោភៈ ទោសៈ និងមោហៈ ជាហេតុនាំអោយយើងប្រព្រឹត្តធ្វើនូវរឿងខុសកាន់តែច្រើនទៅៗ ជាហតុនាំអោយយើងជួបប្រទះនូវលោភៈ ទោសៈ និងមោហៈមកលើខ្លួនយើងវិញ ហើយកម្មជាអកុសលវិបាក ក៏កើតឡើង ជាហេតុនាំយើងកើតម្តងហើយម្តងទៀត។ជារាងរាល់ថ្ងៃ យើងអាចឃើញផលរបស់កម្មកើតឡើង អោយផលមកដល់យើង។ក្នុងមួយថ្ងៃៗ មនុស្សរាប់រយនាក់ បានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ នៅតាមដងផ្លូវនាទីក្រុងរបស់យើង ជាពិសេសជនរងគ្រោះនៅតាមមន្ទីរពេទ្យ។មនុស្សដែលស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៏ គឺទំនងជាច្រើនជាង មនុស្សដែលស្លាប់នៅក្នុងរបបសង្រ្គាមទៅទៀត។តាមពិតទៅការធ្វើចរាចរណ៏នៅតាមដងផ្លូវ គឺជាប្រភេទនែសង្រ្គាមនាពេលសម័យថ្មីនេះ។សង្រ្គាមសម័យនេះ គឺកាន់តែធំៗជាងសង្រ្គាមសម័យមុនទៅទៀត។សង្រ្គាមទាំងនេះមិនគ្រាន់តែជាប់ពាក់ព័ន្ទស្ទើតែគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅលើពិភពលោក ហើយវាធ្វើអោយបរិស្ថានរបស់យើងទទួលរងនូវការខួចខាតមួយផ្នែកផងដែរ។ជូនកាលយើងមិនដែលគិតគូរដល់រឿងហ្នឹងទេ។ប៉ុន្តែ តាមការពិត យើងទាំងអស់គ្នា កំពុងតែលំបាក ដោយសារតែចរាចរណ៏នៅលើដងផ្លួវ ដូចជាធុលីនិងសំឡេងរំខានជាដើម។ជំងឺរាប់មិនអស់ ដូចជា មហារីក បញ្ហាសួត រោគហឺត ជំងឺស្បែក គឺមានផលបះពាល់ដោយសារតែកត្តាទាំងនោះទេឬ? ដូចដែលយើងបានឃើញហើយថា បរិយាកាស កំពុងតែ ផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងជារាងរាល់ថ្ងៃ។គ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិជាច្រើន គឺសុទ្ធតែបណ្តាលមកពីការបំរែបំរួលអាកាសធាតុនេះឯង។មនុស្សរាប់លាននាក់ ដែលរស់នៅលើផែនដីយើងនេះ ដូចជា ឆ្កែ ពស់ កង្កែប សត្វល្អិត ព្របទាំងអ្វីៗផ្សេងទៀត គឺកំពុងតែ ទទួលរងនូវការស្លាប់ជារាងរាល់ថ្ងៃ។លុយដែលយើងចំណាយលើរថយន្ត គឺបានដោយសារតែយើងចាប់ព្រៃឈើលក់។ព្រៃដែលធ្លាប់តែផ្តល់ជំរក អោយយើងរស់នៅអស់រាប់ពាន់ឆ្នាំ ព្រៃដែលផ្តល់អោយយើងនូវអុកស៊ីសែន សម្រាប់ដកដង្ហើមចេញចូល ហើយវា ក៏ជាព្រៃដែលជួយអោយបរិយាកាសរបស់យើង មានតុល្យភាពនោះ តែឡូវ្ត្រូវបំផ្លាញអស់។ដើម្បីរំដោះខ្លួនចេញពីកងនែទុក្ខ គឺអាចប្រព្រឺត្តធ្វើទៅបាន នៅពេលដែលបន្ថយល្បឿនកងកាន់តែតិចទៅតិចទៅ យ៉ឺតទៅយ៉ឺតទៅ។ទំនងជាយើងមិនជឿព្រះធម៌ទេសនាដ៏សំខាន់របស់ព្រះពុទ្ធទេ គឺមិនត្រូវជឿតាមគ្រូយើងបានបង្រៀនតៗគ្នានោះទេ មិនត្រូវធ្វើតាមមនុស្សគ្រប់គ្នា និងដូនតារបស់យើងបានធ្វើតៗគ្នា ត្រូវតែទទួលយកអ្វីដែលយើងឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក។យើងអាចបញ្ជាក់បាន ប៉ុន្តែយើងត្រូវការពារទៅអង្គុយតាមចិញ្ចើមថ្នល់ ដោយសំឡឹងមើលមនុស្សម្នា កំពុងតែធ្វើចរាចរទៅវិញទៅមក គឺវាកំពុងតែឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវភាពរបស់យើងផងដែរ។គ្មានអ្វីត្រូវជឿលើព្រះពុទ្ធសាសនានោះទេ។នៅពេលដែលយើងដឹងថា ធុលីដែលយើងកំពុងតែដកដង្ហើមចូល តាមការពិតគឺសុទ្ធតែបង្ករឡើងដោយសារខ្លួនយើងផ្ទាល់ និងដូចជាគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៏ គឺជាកម្មដែលឆ្លាស់គ្នាឲ្យផលមកដល់យើង ដូច្នេះនៅពេលបើកបរ យើងត្រូវតែបន្តល្បឿន ដើម្បីការពារខ្លួនយើងពីគ្រោះថ្នាក់ និងជួយកាត់បន្ថយការបង្កើតកម្មកាន់តែច្រើនឡើងៗដែរ។យើងមិនត្រូវទៅខ្វាយខ្វល់ពីកម្មទេ វាគ្រាន់តែ ជាអ្វីដែលយើងធ្វើពីមុនមក។វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ការផ្តោតអារម្មណ៏លើការមិនឲ្យកម្មអកុសលកើតឡើង ជាងទៅបារម្ភអំពីហេតុសម្រាប់កម្មចាស់របស់។ពីមួយជំហ៊ានទៅមួយជំហ៊ាន! ព្រះពុទ្ធទ្រង់ធ្វើដំណើរដោយថ្មើរព្រះហស្ថ រហូតដល់ព្រះអង្គទ្រង់ចូលបរិនិព្វាន ព្រះអង្គទ្រង់មិនដែលជិះនូវយាន្តឡើយ។ពីមួយជំហ៊ានយើងអាចឃើញនូវអ្វី ដែលយើងកំពុងតែធ្វើនូវអ្វីដែលនាំអោយកើតឡើង និងកន្លែងដែលយើងដាក់ជើងលើ។ជើងមេឃកាន់តែធំៗទៅៗ ហើយយើងក៏អាចមើលបានកាន់តែច្រើនទៅៗជាងមុន តាមការពិតវាគ្រាន់តែជាចំណុចក្លែងក្លាយមិនពិតទាំងអស់។នៅពេលយើងមានលទ្ថភាព មើលឃើញគ្រប់ជ្រុងជ្រោយផងដែរទាំងលើទាំងក្រោម។យើងនិងអាចចាប់ផ្តើមយល់ពីជិវីតនៅក្នុងលោកនេះ។ព្រះពុទ្ធជាអង្គទ្រង់បង្រៀនឲ្យរស់នៅជាមួយសតិ ត្រូវស្វែងយល់ពីវាអោយបានច្បាស់។សមាធិ គឺជាមាគ៌ាឆ្ពោះទៅរកសច្ចៈភាព។ការដែលដឹងច្បាស់ដូច្នោះ នាំអោយយើងដឹងនូវផ្លូវដែលយើងត្រូវដើរ។នៅពេលដែលយើងយល់កាន់តែបានច្បាស់ យើងនិងអាចធ្វើដំណើរបានយ៉ាងសុវត្ថិភាព តាមផ្លូវចរាចរណ៏។បើសិនជាយើងកំពុងតែនិយាយទៅកាន់នណា ឬក៏គិតទៅដល់រឿងអ្វីមួយ យើងមិនអាចចាប់អារម្មណ៍លើការធ្វើដំណើរបានទេ ដូច្នេះវាអាចនិងធ្វើឲ្យយើងងាយទទូលរងនូវការគ្រោះថ្នាក់។បើកភ្នែករបស់អ្នក ហើយទូន្មានខ្លួនដើម្បីឲ្យមានការស្វែងយល់ឲ្យបានវែងឆ្ងាយ។នៅពេលដែលយើងយល់កាន់តែច្បាស់ យើងនិងមិនធ្វើដំណើរបានកាន់តែស្រួល និងមានសុវត្តិភាពទៀត។ដោយសារតែសតិនេះហើយ ការយល់ដឹង បន្តិចម្តងៗ និងនាំអោយចម្រើនឡើងនូវ ករុណា និងមេត្តា ដែលនាំអោយយើងឃើញថា អ្នកដែលនៅពីមុខយើង គឺមិនខុសពីយើងដែរ គឺគេក៏មានទុក្ខដូចយើងដែរ។គេក៏អាចពុះកញ្រ្ជោលដោយថ្នាំពិសមួយ ក្នុងចំណោមថ្នាំពិសទាំងបី គឺលោភៈទោសៈ និងមោហៈ យើងត្រូវមានសតិរលឹកដឹងដោយខ្លួនឯង។យើងត្រូវដឹងថា មនុស្សដែលនៅសងខាងយើងជានណា តាមការពិតមនុស្សទាំងអស់នោះមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ ទាំងគេមិនមានចេតនាបៀតបៀនយើងទេ។នៅពេលដែលយើងមានការយល់ គ្មានអ្វីត្រូវលំបាកដើម្បីអោយគេទៅមុនទេ។កុំគិតអំពីគេ ថ្ងៃណាមួយមិនយូរមិនឆាប់ គេនឹងដឹងដោយខ្លួនឯង ស្នាមញញឹមរបស់យើងដែលប្រកបមេត្តានិងករុណា នុះគេនឹងត្រឡប់ទៅសួរខ្លួនគេ តើហេតុអ្វីបានជាគេសើចញញឹមទៅរួចនិងសប្បាយយ៉ាងដូចម្តេចកើត បើអញទៅបានមុនគេ។តើហេតុអ្វី បានជាអញនៅតែមានការលំបាក បើអញមានឡានធំជាងគេ?ដូច្នេះយើងឃើញថា បញ្ហាតែងតែកើតមានឡើង។នៅថ្ងៃណាមួយ អ្នកនិងចាប់ផ្តើមគិតថា ហេតុអ្វីបានជាលុយរបស់យើងបានមកពីការងារ គឺលំបាកម្លេះ?អ្នកនឹងយល់ឃើញថា វាថោកជាងដើម្បីបើកបរតិចៗ និងយល់ថា រាល់ពេលដែលអ្នកធ្វើដំណើរក្នុងរយៈពេល 15 នាទី ដើម្បីបើកលឿន អ្នកនឹងមិនចំណាយលើការចាក់ប្រេងម៉ូតូទេឬ?អ្នកនិងឃើញថា រាងកាយរបស់អ្នកនិងមានអារម្មណ៏ថាមានសុខភាពកាន់តែល្អប្រសើរ បន្ទាប់ពីដើរដោយល្អ ហើយថែមទាំងវាកាន់តែថោកជាងការទៅហាត់ប្រាណនៅតាមមជ្ឈមណ្ឌលដែលនឹងធ្វើអោយយើងចំណាយទាំងលុយនិងពេលវេលា។នៅពេលណា បញ្ហានិងករុណាកើតឡើង អវិជ្ជានិងរលត់ទៅវិញឯងៗ។អ្នកនិងជួបមនុស្សល្អច្រើនទៅៗ។អ្នកនិងចាប់ផ្តើមក្រឡេកមើលមនុស្សជុំវិញខ្លួនអ្នក និងឃើញពិភពលោក មានដូចជា ដើមឈើ បក្សាបក្សី និងកុមារទាំងឡាយកំពុងតែរត់លេង ដែលអ្នកមិនដែលធ្លាប់បានជួបកាលពីមុនមក។ចូរនឹករលឹកដល់វ័យកុមាររបស់អ្នក! អ្នកនិងបានសប្បាយគ្រប់វិនាទីនៃជីវិត ដូចជាការជិះកងជាមួយមិត្តភ័ត្តិទៅសាលារៀន ការដើរកាត់វាលស្រែដ៏ខៀវស្រង៉ាត់ និងការគយគន់ធម្មជាតិដ៏ស្រស់បំព្រងអស្ចារ្យ បេះផ្លែឈើ និងការសំរាកកំសាន្ត នៅក្រោមដើមឈើជាដើម។ព្រះពុទ្ធទ្រង់បង្រៀន យើងឲ្យពិចារណាមើលខ្លួនឯងជាមុនសិន។នៅពេលណាយើងគ្មានទ្រព្យ យើងក៏មិនអាចជួយអ្នកដទៃបានដែរ។ព្រះពុទ្ធដីការនេះ គឺយើងងាយយល់ពីព្រោះវាជាសច្ចៈធម៌ ដ៏ពិតប្រាកដ។ដោយសារតែ អវិជ្ជា ទើបធ្វើអោយយើងគិតថា ការមានឡានធំ ធ្វើអោយយើងមានក្តីសុខនិងមានលទ្ធភាពជួយសម្រាលទុក្ខអ្នកដទៃបាន។យើងត្រូវតែដឹងថា សូម្បីតែមានឡានធំក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនអាចធ្វើអោយយើងសប្បាយនៅឡើយទេ ហើយមនុស្សដែលមានឡាន មិនអាចរំដោះចេញពីលោភៈ ទោសៈ មោហៈបានទេ។លុយនឹងឡានធំ និងបណ្តាលអោយមានទុក្ខកាន់តែច្រើនទៅៗ។ការប្រើប្រាស់សាំងធ្វើអោយខូចដល់បរិយាកាសរបស់យើង និងសត្វជាច្រើនកំពុងតែស្លាប់ដោយសារតែកង់ដ៏ធំនេះ។ការគិតដូចនេះ វាជាមោហៈ។ការគិតបែប មិនបានធ្វើស្ថានភាពកាន់តែល្អប្រសើរឡើយ ប៉ុន្តែវាត្រូវកើតឡើងដោយសារតែលោភៈហើយវានិងបណ្តាលអោយមានកម្មកាន់តែច្រើនៗ ហើយបន្ថែមទុក្ខកាន់តែច្រើនថែមទៀត។យើងត្រូវចាប់ផ្តើមគិតតែពីប្រយោជន៏ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងផ្លូវល្អ ចាប់ផ្តោតអារម្មណ៏ប្រយោជន៏ ក៏ដូចជាការចង់ធ្វើអោយបាវស្រូវកាន់តែស្រាលទៅម្តងបន្តិចៗ។ដោយការថែរក្សាខ្លួនឯង វាមិនអាចជៀសរួចក្នុងការអោយអ្នកដទៃឈឺចាប់ និងការចង់ជួយអ្នកដទៃ គឺជាដំណើរផុសចេញពីក្នុងខ្លួនឯង។តើអ្នកអាចឃើញប្រយោជន៏ចំពោះសព្វសត្វទាំងអស់ នៅពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមគិតតែពីប្រយោជន៏ផ្ទាល់ខ្លួន?នៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ប្រដបដោយសតិ ពីមួយជំហ៊ានទៅមួយជំហ៊ាន យើងនិងមិនមានគ្រោះថ្នាក់និងបានចាកចេញពីវាលវដ្តសង្សារ។យើងត្រូវដឹងទាន់សភាពនៃ លោភៈ ទោសៈ និងមោហៈ។កុំប្របព្រឹត្តកំហុសឆ្គង ដែលនាំអោយអ្នកដទៃ កើតទុក្ខដោយសារតែខ្លួនយើង។ចាំថា ធុលីគឺយើងជាអ្នកបង្កើតឡើង នៅពេលដែលយើងដឹងវាច្បាស់ យើងក៏គ្មានរឿងអ្វីទៅខឹងនិងមនុស្ស ដែលកំពុងតែធ្វើអោយធុលីហើរបើងឡើងដោយការបើកលឿនដែរ។ចងចាំថា មនុស្សម្នា កំពុងតែបើកបរសុទ្ធតែសំដៅឆ្ពោះទៅរកទិសដៅដែលគេចង់ទៅក៏មិនខុសយើងដែរ។រថយន្តដែលកំពុងតែដឹកដីខ្សាច់ គឹសំរាប់ផ្ទះដែលត្រូវការដីខ្សាច់សំរាប់សាងសង់ ក៏ដូចជា អ្នកបើកម៉ូតូឌុបនាំយកនូវស្កគ្រាប់ដែលយើងចូលចិត្តមកឲ្យយើង។បើសិនជា យើងមានចំណង់តិច យើងក៏មានបញ្ហានៃទុក្ខតិចដែរ។ត្រូវផ្តោតអារម្មណ៏ទៅលើ តំរូវការចាំបាច់របស់អ្នក ហើយកាត់បន្ថយចំណង់របស់អ្នក។តើអ្នកអាចមើលឃើញនូវវិធីដើម្បីបន្ថយល្បឿននៃកងទុក្ខទេ?កាត់តបន្ថយវា ពីមួយជំហ៊ានម្តងៗ។ចូរចងចាំថា នៅពេលដែលវិលវលនៅក្នុងវដ្តដូចជាកូចក្មេង នៅពេលវាធ្វើអោយយើងសើច យើងនិងមានអារម្មណ៏ថាសប្បាយ។វិលចុះវិលឡើងដើម្បីបន្ថយបន្ធូរអារម្មណ៏តានតឹងក្នុងចិត្ត។យើងឃើញអ្នកខ្លះដួលនិងកំពុងតែឈឺចាប់ អ្នកខ្លះស្រួល អ្នកខ្លះមិនស្រួល អ្នកខ្លះទៀតសប្បាយ។វាគឺជារឿងឆាកកំផ្លែងអញ្ចឹងដែរ ប្តងសប្បាយ ប្តងទុក្ខ ក៏ដូចជាការវិលវល នៅក្នុងការវិលក្នុងវដ្តសង្សារនេះដែរ ម្តងសុខម្តងទុក្ខ។នៅពេលដែលយើងបើកបរកាន់តែលឿនទៅៗ មិនយូរមិនឆាប់ យើងនិងមុខជាអស់កម្លាំង ដូច្នេះមិនយូរមិនឆាប់ សេចក្តីសុខរបស់យើងនិងក្លាយទៅជាទុក្ខផងដែរ។ប្រសិនបើ អ្នកបានយល់កាន់តែច្បាស់ថា ការវិលចុះវិលឡើង និងមិនកាត់ផ្តាច់នូវសេចក្តីសុខ ដូច្នេះអ្នកត្រូវតែបន្ថយល្បឿនជាបន្តបន្ទាប់ម្តងបន្តិចៗ។អ្នកខ្លះដឹងថា ខ្លួនឯងធ្លាប់មានគ្រោះថ្នាក់ហើយ តែនៅតែបើកលឿន ហើយនៅត្អូញថាឈឺទៀត ដូច្នេះមានតែគេទេ ដែលត្រូវស្វែងយល់ពីខ្លួនគេ។ដល់ពេលវេលា ដែលយើងត្រូវស្វែងយល់ពីព្រះធម៌របស់ព្រះពុទ្ធ ដែលព្រះអង្គទ្រង់សម្តែងថា អារម្មណ៏ដែលជាសុខ ជារឿយៗរមែងរលត់ក្នុងអារម្មណ៏ជាទុក្ខ ដូច្នេះទាំងពីរសុទ្ធតែជាហេតុនាំអោយមានទុក្ខ។យើងអាចចាប់ផ្តើមអនុវត្តប្រតិបត្តិចំណេះដឹងនេះបាន ក្នុងពេលធ្វើដំណើរត្រូវមានសតិក្នុងការជាន់ហ្វ្រាំង ដើម្បីដឹងថា កន្លែងណាដែលយើងត្រូវឈប់។បើសិនជាយើងមានការអនុគ្រោះអនុញ្ញាតអោយអ្នកដទៃទៅលឿនជាងយើង យើងរមែងចាំថា យើងប្រាកដជាអាចធ្វើអោយអ្នកដទៃផ្សេងទៀត និងខ្លួនឯងឈឺផងដែរ។ត្រូវមានសតិប្រុងប្រយ័ត្ន ត្រូវសួរខ្លួនឯងគ្រប់ពេលវេលា ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ?តើវាកើតអាចកើតឡើងដូចម្តេចទៅ?តើវាមកពីណា?កុំចេះតែជឿតាមគេដោយល្ងិតល្ងង់។ប្រសិនបើមនុស្សគ្រប់គ្នាៗនិងយល់និងប្រតិបត្តិតាមចំណេះដឹងនេះត្រឹមត្រូវនឹងមិនមានទុក្ខពោលគឺគ្មានអ្វីដែលត្រូវប្រតិបត្តិដែរ។ផ្លូវដែលយើងត្រូវដើរគឺជាសមរភូមិប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។នៅពេលធ្វើសង្រ្គាមយើងមិនអាចទប់កំហឹងដោយកំហឹងបានទេ អ្នកមិនអាចច្បាំងលោភៈនឹងលោភៈបានទេ និងមោហៈ និងនាំអោយមានមោហៈដទៃផ្សេងទៀតកើតឡើងបាន។យើងមិនអាចច្បាំងតតាំងទុក្ខ ក្នុងពេលធ្វើដំណើរ ដោយសារតែយើងមានឡានធំ ដែលអាចបើកបរបានលឿនជាង និងស្រួលជាងគេនោះទេ។ចូរចងចាំថា មួកការពារសុវត្តិភាព និងម៉ាស់ អាចការពារខ្លួនអ្នកបានបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ វាមិនអាចជួយយើងគ្រប់ពេលវេលាបានទេ។នៅពេលយើងប្រើអាវុធកាន់តែធំ គេក៏ប្រើអាវុធកាន់តែធំប្រឆាំងនឹងយើងដែរ។ដូច្នេះ របាំងការពារ និងបាំងការពារអុស្ម័ន និងមិនអាចការពារយើងបានដែរ។យើងត្រូវក្រលេកមើល នូវហេតុដែលនាំយើងឆ្បាំង និងចាប់ផ្តើមស្វែងរកក្នុងខ្លួនរបស់យើង។មិនយូរមិនឆាប់ យើងអាចឃើញថា សត្រូវរបស់យើង គឺចិត្តរបស់យើងនឹងឯង។ដោយសារតែទុក្ខនេះហើយ ទើបជាហេតុនាំអោយកើតករុណា។ពីមួយដំណាក់កាលទៅមួយដំណាក់កាល យើងអាចមានលទ្ធភាពកាត់បន្ថយនូវវដ្តនៃសង្រ្គាម។អ្នកខ្លះអាចសួរថា តើយើងអាចផ្តើមប្រតិបត្តិតាមដើម្បីកាត់បន្ថយវដ្ត នៅពេលដែលយើងកាន់តែជាប់ជ្រៅទៅៗឬ?តើវាត្រូវតែទៅកាន់ទីនោះឬ?អ្វីដែលល្អបំផុត គឺតែងតែចាប់ផ្តើមពីការដើរផ្លូវ។ចិត្តរបស់យើង គឺកំពុងជំរុញអោយយើងជិះកង់ទៅកាន់កន្លែងណាមួយ។ជាការល្អណស់ ប្រសិនបើយើង តែងតែសួរខ្លួនឯងថាតើខ្ញុំត្រូវតែទៅទីនោះឬ?តើខ្ញុំត្រូវតែទៅទីនោះបានលឿនដូចដែលខ្ញុំបានគិតឬ?ពេលវេលាជាច្រើន ដែលយើងឃើញថា តាមការពិតទៅ វាគ្មានអ្វីដែលត្រូវចាំបាច់ទេ។ពេលវេលាដែលយើងប្រញ៉ាប់នោះ គឺដោយសារតែយើងភ្លេចរបស់អ្វីមួយ ដូច្នេះទើបយើងធ្វើវា។តាមមធ្យោបាយនេះ យើងអាចកាត់បន្ថយការធ្វើដំណើរ ព្រមទាំងអាចសន្សំការចំណាយថែមទៀត។តើតាមមធ្យោបាយដ៏ល្អមួយណា ដើម្បីធ្វើជាមាគ៌ារបស់យើង?ជាច្រើនដងណាស់ ដែលយើងខ្ចិលច្រអូស ហើយយកម៉ូតូជិះដល់ 100ម៉ែត្រ។ ដើម្បីដើរក្នុងមួយគីឡូម៉ែត្រ យើងទំនងជានឹងត្រូវការពេលវេលា 15 នាទី។នៅពេលដែលយើងប្រាកដយើង និងឃើញថា ផ្លូវធ្វើដំណើរជាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងភាគច្រើន គឺមានចម្ងាយតិចជាង 1 គីឡូម៉ែត្រ ពីខ្លួនយើង។ការធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើងក្នុងមួយគីឡូម៉ែត្រ និងធ្វើខ្លួនយើងមានសុខភាពល្អ ហើយថែមទាំងមិនបះពាល់ដល់មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើងទៀត។មួយវិញទៀត យើងកំពុងតែ សន្សំលុយ និងកំពុងតែបន្តជួបមនុស្សជុំវិញខ្លួនយើងថែមទៀត។តើគមនាគមន៏ប្រភេទណា ដែលនឹងមិនមានគ្រោះថ្នាក់?មនុស្សមួយចំនួនមិនមានលក្ខ័ណ្ឌអ្វីដែលត្រូវដើរឆ្ងាយទេ។មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវតែប្រញាប់ប្រញាល់រួសរាន់ ដើម្បីទៅធ្វើការងាររបស់ពួកគេ ដែលនាំអោយវាមិនអាចជឿសរួចបានឡើយពីការធ្វើដំណើរដោយប្រញាប់ប្រញាល់។ពីមួយជំហ៊ានម្តងមួយជំហ៊ានម្តង វាមានសារៈសំខាន់ណាស់។មតិមួយស្តីពីការធ្វើដំណើរ គឺការធ្វើដំណើរតាមកង់អគ្គិសនី។វាប្រកដជានិងមិនលឿនដូចជាឡានម៉ូតូទេ ប៉ុន្តែចរាចរណ៏នៅទីក្រុង មិនអាចអោយយើងធ្វើដំណើរបានលឿនដូចជាកងទេនៅពេលចង្អៀត។ការជិះកង់អគ្គិសនី វាចំណាយប្រហែលជា 500 រយរៀលប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ភ្លើងអគ្គិសនី តែវាអាចអោយយើងធ្វើដំណើររហូតដល់ 50 គីឡូម៉ែត្រ។វាចំណាយតិចជាងការធ្វើដំណើរដោយឡានម៉ូតូ ហើយវាធ្វើអោយយើងសប្បាយដោយសារតែគ្មានសំឡេងរំខាន។បើសិនយើងត្រូវការអ្វីមួយសំរាប់ធ្វើដំណើរ តើប្រភេទយានយន្តណា ដែលប្រសើរបំផុត?ដូចជាយើងចង់ជួយអ្នកដទៃផងដែរ វានិងងាយស្រួលក្នុងការសម្រេចចិត្ត។ប្រសិនបើយើងចំណាយទឹកប្រាក់លើអ្នកបើកបរយើងនិងឃើញថា 50 ភាគរយនៃលុយទាំងនោះត្រូវបានចំណាយសម្រាប់ចាក់សាំង។ដូច្នេះលុយ 50 ភាគរយហ្នឹង និងត្រូវបានដោយផ្ទាល់ ទៅឲ្យប្រទេសក្រៅ ហើយនៅទីបញ្ចប់ យើងសល់មកវិញនូវខ្យល់កខ្វក់បំពុលបរិស្ថានយើងប៉ុណ្ណេះ និង 25 ភាគរយផ្សេងទៀត ត្រូវបានអ្នកបើកបរយកទៅជួសជុលរថយន្តនៅពេលវាខូចជាបន្តបន្ទាប់។លុយទាំងនោះ និងមិនមានប្រយោជន៏អ្វីដល់ ទាំងអ្នកបើកបរ និងទាំងយើងផងដែរ។ប្រសិនបើ យើងចំណាយលុយទាំងនេះ សម្រាប់ជិះស៊ីក្លូ យើងនិងឃើញថា លុយទាំងនោះនិងមានប្រយោជន៏រហូតដល់ជិត 100 ភាគរយ ដល់ម្ចាស់ស៊ីក្លូផង និងខ្លួនយើងផង។លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកថែមទាំងកំពុងជួយថែរទាំការពារបរិស្ថាន របស់យើងថែមទៀត។តាមការពិត យើងគួរតែជួយលើកកំពស់ដល់ប្រជាជន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពីព្រោះ ពួកគេបានផ្តល់អោយយើងនូវលទ្ធភាព ដើម្បីអោយយើង បានធ្វើអំពើល្អ សំរាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃផ្សេងទៀត។តើយើងគួរប្រកាន់យកអាកប្បកិរិយាដូចម្តេច ក្នុងពេលកំពុងធ្វើដំណើរ?តាំងនាមអោយពុទ្ធសានិក ឬក៏យើងអាចនិយាយថា ជាប្រជាជនកម្ពុជា យើងគ្រាន់តែត្រូវការចាត់ទុកអ្នកចូលរួមចំណែកដទៃផ្សេងទៀតថា ជាសមាជិកគ្រួសាររបស់យើង ឬជាភ្ញៀវរបស់យើង។យើងបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ហើយថា របៀបរបនៃការរស់នៅរបស់ប្រជាជនកម្ពុជា គឺខុសពីប្រទេសដទៃៗផ្សេងនៅលើពិភពលោក។ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាប្រជាជនកម្ពុជា មិនមានបញ្ហាចរាចរ?ប្រជាជនដូចគ្នា ប្រទេសដូចគ្នា កុំប្តូរចិត្តរបស់អ្នក នៅពេលអ្នកជិះនៅលើរថយន្ត កុំភ្លេចថា សតិ គឺជាមធ្យោបាយដែលអាចជួយបញ្ជាសការគ្រោះថ្នាក់ និងជាអ្នកជួយការពារជីវិតអ្នក គ្រប់ពេលវេលា។ប្រសិនបើ អ្នកឃើញអ្នកដទៃប្រញាប់ប្រញាល់ចង់ទៅមុន អោយគេទៅមុនចុះ តែមិនត្រូវបើកជៀសទៅខាងចិញ្ចើមផ្លូវពេកទេ។យកចំណែកផ្លូវល្មមដែលអ្នកត្រូវការ តែមិនត្រូវរំលោភលើផ្លូវគេទេរហូតដល់គេចុចស៊ីផ្លេខាងក្រោយទេ។ប្រសិនបើ អ្នកធ្វើដូច្នេះបាន អ្នកដទៃទៀតប្រាកដជានិងជឿជាក់ថា ពួកគេគឺខ្លាំងជាងអ្នកមិនខាន។យើងត្រូវតែមានចិត្តល្អ និងចេះជួយទុក្ខធុរៈអ្នកដទៃតែមិនត្រូវបោះបង់ខ្លួនឯងឡើយ។ជារឿយៗ យើងត្រូវក្រឡេកមើលមនុស្សចាស់ជរាជាមុន។មនុស្សចាស់ និងក្មេង តែងតែពុំនាក់អាស្រ័យលើចិត្តជាសប្បុរសរបស់អ្នក ដូច្នេះអោយអ្នកទាំងអស់នោះទៅមុនចុះ។ទំនងជាអ្នកនិងឲ្យអ្នកដទៃផ្សេងទៀតរួមដំណើរជាមួយយើងផង។នៅថ្ងៃឈប់សំរាក គឺជាថ្ងៃដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុត តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីអាចអោយការធ្វើដំណើររបស់យើងបានកាន់តែប្រសើរ?ជាពិសេសនៅថ្ងៃឈប់សំរាក យើងឃើញ របៀបដែលធ្វើអោយជីវិតរបស់យើងផ្ទុយស្រឡះទៅនិងអត្ថន័យរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា។តើវាមិនឆ្កួតទេឬដែលថា កម្មវិធីបុណ្យក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ជាបុព្វហេតុដែលនាំអោយគេមានទុក្ខ? មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែប្រញាប់ប្រញាល់ ទៅជួបជុំគ្រួសាររបស់ពួកគេ ឬទៅចូលរួមប្រារម្ភកម្មវិធីបុណ្យហ្នឹង។ភាគច្រើនយើងតែងតែចូលរួមក្នុងកម្មវិធីជប់លៀងមួយហើយមួយទៀត។ពីបីថ្ងៃក្រោយមកទើបដឹងថា វាធុញទ្រាន់ ថែមទាំងអស់លុយទៀត។ចាំថា អារម្មណ៏ជាសុខនិងបណ្តាលអោយមានអារម្មជាទុក្ខដែរ។វាតិចទេ តែយូរទៅវាច្រើនទៅៗ។វាល្អណាស់ ដើម្បីសម្រេចចិត្ត ធ្វើនូវព្រិត្តិការណ៏ខ្លះក្នុងចំណោមព្រិត្តិការណ៏ទាំងអស់ តែមានការសប្បាយតែតិចតូចក្នុងកម្មវិធីបុណ្យ។ជាដំដូង យើងនិងមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីទៅជួបមនុស្សដែលយើងមិនបានជួបពីមុនជារឿយៗ ដូច្នេះ ពេលវេលានិងលុយរបស់យើងនិងផ្តល់កិត្តិយសដល់ពួកគេ។ប្រសិនបើ អ្នកចង់ទៅជួបនណាមួយ ដែលជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ក្នុងអំឡុងពេលឈប់សំរាក អ្នកត្រូវតែរៀបចំវា អោយបានវែងឆ្ងាយទុកជាមុនទើបជាការល្លប្រសើរ។អ្នកអាចនិងទៅនូវថ្ងៃណាមួយមិនខាន មិនយូរមិនឆាប់ ជាងអ្នកដទៃដែលចង់ទៅនោះទេ។កុំទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងក្នុងពេលបើកបរ។នៅពេលខ្លះនៅពេលជួបជុំមិត្តភ័ត្តិ យើងតែងតែចូលចិត្តទទូលទានស្រាបៀរ និងសុរា ដែលជាគ្រឿងស្រវឹងជាមួយមិត្តភ័ត្តិ និងជជែកគ្នាលេងពីរឿងអតីតកាល។នៅពេលដែលយើងមានលទ្ធភាពចំណាយលុយទៅលើកម្មវិធីដូច្នេះ យើងមិនគួរលោភ ទៅចំណាយច្រើនជាងនេះ ដើម្បីទៅជួលអោយគេនាំយើងមកកាន់ផ្ទដោយសុវត្ថិភាពដែរ។នៅក្នុងវប្បធម៌របស់យើង យើងធ្លាប់តែធ្វើអំពើល្អ ចុះការបើកបរវិញ?ដូចដែលយើងបានដឺងមកហើយថា យើងបានបណ្តាលអោយកម្មច្រើនណាស់កើតឡើង ប្រសិនបើ យើងចង់ទៅកន្លែងណាមួយបានឆាប់ហើយបានសុខថែមទៀត។ការប្រព្រឹត្តិនូវកម្មជាកុសលភាគច្រើន តាមពិតបណ្តាលអោយមានអកុសល ច្រើនជាងកុសល។ប្រសិនបើ យើងសំរេចចិត្តទៅវត្ត ឬក៏ដើម្បីចូលរួមក្នុងកម្មវិធីបុណ្យព្រះពុទ្ធសាសនា សូចកុំទៅដោយឡាន ឬម៉ូតូ។ចូរស្តាប់ និងរៀនតាមព្រះពុទ្ធ និងគោរពប្រតិបត្តិតាមពុទ្ធោវាទរបស់ព្រះអង្គ។មិច្ឆាទិដ្ឋិចំពោះព្រះធម៌ ក្នុងវេលាដ៏ប្រញាប់ប្រញាល់របស់អ្នក គឺជារឿងធំណាស់។ព្រះធម៌ជាអកាលិកធម៌ ដែលជាធម៌ឲ្យនូវផលមិនរងចាំកាលឡើយ។ប្រសិនបើអ្នកចង់ធ្វើអំពើល្អ អ្នកត្រូវតែធ្វើវាដោយខ្លួនឯង។ការធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើង គឺជាមធ្យោបាយដែលធ្វើអោយមានសុខសន្តិភាព។ជារឿយចូររំលឹកដល់ព្រះពុទ្ធគុណ! មនុស្សគ្រប់រូប អាចសម្រេចការត្រាស់ដឹងដោយខ្លួនឯង ក្នុងជាតិជាបច្ចុប្បន្នបាន។ចាប់ផ្តើមប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយអ្នកនិងជាអ្នកឈ្នះរួចចាកវដ្តសង្សារ។ដោយយ៉ឺតៗ! មួយដំណាក់កាលម្តងមួយដំណាក់កាលម្តង!សូមឲ្យសព្វទាំងអស់រួចផុតចាកទុក្ខ សូមឲ្យសព្វសត្វទាំងអស់បាននូវសេចក្តីសុខ។ភិក្ខុ ហ៊ ហុង
Aramika
Dieses neue Thema wurde aus abgetrennten Beiträgen, ursprünglich in [En] Who is the winner in the Traffic of life? (http://forum.sangham.net/index.php?topic=2423.0), hier zu einem neuen eröffnen. Für ev. ergänzende Informationen zur Herkunft, sehen Sie bitte das Ursprugsthema ein. Anumodana!Aramika
Would that, würde das, be a proper translation, eine passende Übersetzung sein?Quote from: mention - email message textWerte(r) Herr/Frau X!
Werte(r) Herr/Frau Y hatte Sie im sangham.net Dhamma-Vinaya Forum erwähnt. Um zu wissen worum es geht oder ging, können Sie dem Link {Link} folgen.
Hochachtungsvoll,
Metta und Mudita,
Ihr Team und die Klosterdiener des
Virtual Dhamma-Vinaya Vihara
Betreff: មាន ការ និយាយ ពី អ្នក X នៅ វត្ត ធម្ម-វិនយ-វិហារ នៅ ក្នុង អ៊ីនធឺណិត
លោ/អ្នកស្រី X ដែលមានតំលៃ,
Y បាន សំដែងវែកញែក ពី លោ/អ្នកស្រី X នៅ វត្ត ធម្ម-វិនយ-វិហារ sangham.net ។ បើ លោ/អ្នកស្រី X ចង់ ដឹង បាន និយាយ អី កន្លះ សូម តាម ភ្ជាប់ (link) នេះ : Link
ដែលស្មោះ
មេត្ដ និង សេចក្តីរីករាយ
ទឹម របស់លោក/អ្នកស្រី និង អ្នកជំនួយ ពី
វត្ត ធម្ម-វិនយ-វិហារ sangham.net
Aramika
Aramika
Sadhu, Sadhu
សូមអោយផលបុណ្យកើតមានដល់សព្វសត្វទាំងពួង
សូមអោយសេចក្តីសុខចំរើននិងសុភមង្គលកើតមានគ្រប់ពេលវេលា
Mögen (Bitte) die Früchte der Verdienste (phala puñña) allen (sabba) Lebewesen (satta), überall, zukommen.
Möge (Bitte) es zum Mehren, Füllen, (chamreoun) von Wohl (sukha) führen und guten Segen/Schutz (maṅgala) werden lassen, zu jeder Zeit aufkommend.
/me : in Deutsche übersetzt, mit Pali in romanischer Schrift, des Khmer-Pali.
Kana Bhante _/\_ _/\_ _/\_
I kana could print and copy at home small printer. And will give to Bang Ieng Puthy and Bang Sophoeun also,
Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa
Sabbadānaṃ dhammadānaṃ jināti
Sabbaṃ rasaṃ dhammaraso jināti
Sabbaṃ ratiṃ dhammaratī jināti
Taṇhakkhayo sabbadukkhaṃ jināti.
A gift of Dhamma conquers all gifts;
the taste of Dhamma, all tastes;
a delight in Dhamma, all delights;
the ending of craving, all suffering
& stress.
Nyom Ieng Puthy , Nyom Cheav Villa , this is the book Atma talked about today.
The last word edition is here avaliable: http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935 (http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935) is corrections are needed.
It's best shared when Dukkha arises: traffic-jam, streets, petrol station, hospitals, bus stations ... and where is space to read and reflect.
That's the "old english version" Nyom Cheav Villa . Maybe better to use the newer Khmer edition, translated by unknown Monk before, new edition in German later and new edited from new German into Khmer by Upasika Pauline :
http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935 (http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935) word, khmer
pdf, khmer: http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4936 (http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4936)
Not published in the library yet, since prove read necessary.
If Nyom likes to record a reading, Atma could prove listen.
Nyom Ieng Puthy , Nyom Cheav Villa , this is the book Atma talked about today.
The last word edition is here avaliable: http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935 (http://forum.sangham.net/index.php?action=dlattach;topic=2424.0;attach=4935) is corrections are needed.
It's best shared when Dukkha arises: traffic-jam, streets, petrol station, hospitals, bus stations ... and where is space to read and reflect.
I kana downloaded this one _/\_ _/\_ _/\_
Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa
Monks, there are these five benefits of walking up & down.[1] What five?
One is fit for long journeys; one is fit for striving; one has little disease; that which is eaten, drunk, chewed, tasted, goes through proper digestion; the composure attained by walking up & down is long-lasting.
These, monks, are the five benefits of walking up & down.
ចង្កមសូត្រ ទី៩*
[២៩] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អានិសង្ស ក្នុងការចង្រ្កមនេះ មាន ៥ យ៉ាង។ អានិសង្ស ៥ យ៉ាង តើអ្វីខ្លះ។ គឺជាអ្នកអត់ធន់ ក្នុងដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ ១ អត់ធន់ក្នុងការព្យាយាម ១ មិនមានជម្ងឺ ១ ភោជនដែលបរិភោគ ផឹក ទំពាស៊ី លិទ្ធភ្លក្សហើយ រមែងរលួយដោយស្រួល ១ សមាធិដែលកើតអំពីការចង្រ្កម រមែងតាំងនៅអស់កាលយូរ ១។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អានិសង្ស ក្នុងការចង្រ្កម មាន៥យ៉ាងនេះឯង។
[sut.an.05] ភាគ ៤៤ សុត្តន្តបិដក-អង្គុត្តរនិកាយ-បញ្ចកនិបាត ៣. បញ្ចង្គិកវគ្គោ,
Namo tassa bhagavato arahato sammā-sambuddhassa
Yānādipaṭikkhepo: The Prohibition Against Vehicles, etc.
“Monks, one should not ride in a vehicle. Whoever should ride: an offense of wrong doing.”
“Monks, I allow a vehicle for one who is ill.”
“Monks, I allow a cart yoked by a man [i.e., driving] and a hand cart.”
“Monks, I allow a sedan-chair and a hammock sedan-chair.”
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវទៅដោយយានឡើយ ភិក្ខុណាទៅ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាតយានដល់ភិក្ខុដែលមានជម្ងឺ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាតយានដែលគេទឹមដោយសត្វឈ្មោល និងយានដែលសម្រាប់អូស ឬរុញដោយដៃ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាតនូវគ្រែស្នែង និងអង្រឹងស្នែង។
ព្រះត្រៃបិដក » វិន័យបិដក » មហាវគ្គ » ចម្មក្ខន្ធកៈ ១៥៣. យានាទិបដិក្ខេបោ (http://accesstoinsight.eu/km/tipitaka/vin/mv/vin.mv.05.07)
Aramika